Huling Halik

Malalim na ang gabi.

Sa ilalim ng liwanag ng buwan at ng patay-sinding bumbilyang pinapaligiran ng mga gamu-gamo, tuluy-tuloy ka lang sa iyong pag-inom. Ako nama’y kinuntento na ang sarili sa mamantikang mani sa ating harapan. Tahimik ang buong kapaligiran maliban sa mga ingay na buhat sa ating munting inuman; ang kalansing ng tansan sa tuwing tatama ito sa lamesa bago tuluyang mahuhulog sa sahig at ang tunog ng maning dinudurog ng mga ngiping nanggigigil lang ang tanging bumabasag sa kapayapaan ng gabi. Ilang minuto na rin ba ang lumipas nang huli tayong mag-usap? Kasabay ng alulong ng isang aso sa may ‘di kalayuan, binaba mo ang isa nanamang bote ng beer na wala na’ng laman. Nagbukas ka muli ng isa pang bote. Pang-ilan mo na ba ‘yan? Ako naman ay nagpatuloy lang sa pagpapak ng ating pulutan. Halos maubos ko na ang laman ng platito. Matapos pa ang ilang sandali ng walang imikan at ng ilang buwang pagpaplastikan, ako’y nagsalita.

“Itigil na natin ‘to.”

Binaba mo ang iyong bote at tinignan ako nang matagal sa mata.

Sa iyong mga labi namutawi ang isang ngiti.

Lasing na nga ako marahil. Hindi ko matiyak pero nakita ko’ng ngumiti ka.

Dahan-dahan kang tumayo at sa iyong pagtalikod ay napangiti na rin ako. Malamang ay pagod ka na rin.

Sa likod ng makapal na hamog at ng mga luha sa gilid ng aking mga mata, tinanaw kita habang ika’y naglakad palayo—pauwi—hanggang sa takpan ng mga ulap ang mapanglaw na’ng ilaw ng buwan at mga bituin. Hindi na kita nakita nang dagling bumalik ang liwanag sa kalangitan.

Nabaling ang aking pansin sa iyong huling bote. Nakakalahati mo pa lamang iyon. Gamit ang aking nanginginig pa’ng mga kamay, nilapit ko iyon sa aking labi at tinungga ko ang kung ano man ang natira mo roon.

Nilunok ko ang lamang beer ng bote, hanggang sa nasaid ko na ang bawat patak, at ito'y nilapag ko sa mesa. Pagkatapos ay umupo ako at habang nakatingin sa malayo, niyakap ko ang sarili at ako’y tuluyan nang nagpaalam sa iyo.